Hoe Corona je uitnodigt het ritme van de winter te leven

Gisteren was het 1 december 2020.

Precies een jaar geleden werd een oudere man in Wuhan opgenomen met symptomen die leken op een zeer ernstige longontsteking. Maar een aantal weken later wordt deze man door The Lancet (gerenommeerd medisch vakblad) gedoopt tot “Patiënt nul”, een term die wordt gebruikt voor de eerste patiënt waarvan bekend is dat die aantoonbaar is besmet met het coronavirus “Sars-CoV2”.

 

Chaos en relativering

Nu, een jaar later, zijn er wereldwijd 63 miljoen Coronabesmettingen en 1,5 miljoen mensen overleden aan Corona. De wereld is heel snel veranderd. Iedere dag domineert Corona het nieuws, want de pandemie is nog lang niet over en we beginnen ons steeds meer te beseffen en te doorvoelen dat een klein hardnekkig virus een flinke chaos kan creëren.

De natuur toont haar kracht en nodigt ons daarmee uit stil te staan bij onze plek in de natuur. Misschien zijn we wel erg ver verwijderd geraakt van de natuur? Denken wij voor iedere natuurramp wel even een oplossing te hebben? Beschouwen we ons niet langer als onderdeel van de natuur, maar als superieur daaraan? Het kan niet anders dan dat dit beeld bij velen is gaan wankelen.

 

Winter om op krachten te komen

Inmiddels is de winter aangebroken en we naderen snel de dag van de winterzonnewende, op 21 december 2020 om 11.02 uur. Dit is het moment waarna de dagen langzaamaan weer gaan lengen. Winter in de natuur staat voor stilte, rust, verstilling, bezinning, afscheid nemen, wachten, het behouden van reserves en opbouwen van nieuwe energie voor het seizoen dat komen gaat.

Denk maar aan de dieren die zich terugtrekken in hun holen voor een winterslaap, planten die hun reserves in de wortels opslaan en de sapstroom stilleggen En denk ook aan de regen en sneeuw die de bladeren en het vuil van de herfst wegspoelen. Ook wij als mensen waren lang gewend om in de winter een stapje terug te doen: te slapen zolang het donker was, bij een enkel kaarsje het afgelopen jaar te overdenken, al dan niet ondersteund met religieuze ceremonieën.

 

Tegennatuurlijk ritme

Tegenwoordig hebben wij het in december dikwijls drukker dan in enig andere maand. De jaarafsluiting komt eraan, veel mensen werken extra hard om toch hun jaartargets en -bonus veilig te stellen, of om alles in gereedheid te brengen voor het nieuwe jaar. De agenda is overvol met sociale activiteiten om maar met zoveel mogelijk dierbaren de feestdagen door te kunnen brengen.

Kortom, geen situatie om naar binnen te keren, te verstillen, de mooie en pijnlijke momenten van het afgelopen jaar te doorvoelen en afscheid van te nemen, opdat je schoon en opgeladen naar het volgende jaar en seizoen toe kunt leven. Hoe vaak hoor je niet op de nieuwsjaarborrel, “Het was leuk die kerstvakantie, maar zo druk. Ik ben blij dat het nu weer een beetje ‘back to normal’ wordt”?

 

En dan hebben wij dit jaar te maken met de winter en Corona…

 

Uitnodiging van de natuur

Het staat wel vast, dat wij dit jaar Sinterklaas, Kerstmis en de jaarwisseling niet zoals andere jaren kunnen vieren. Grote gezelschappen, vakanties in de sneeuw of zon, overvolle kerkdiensten, nieuwjaarsfeesten, het wordt waarschijnlijk niet aangemoedigd door de overheid. En dat is voor de meesten van ons best even slikken en een idee waar ook ik afscheid van moet nemen.

Maar tegelijkertijd voel ik de uitnodiging om -meer dan anders- van deze door Corona afgedwongen periode van relatieve rust, gebruik te maken om naar binnen te keren, te overdenken waar ik afscheid van wil nemen, veel te slapen en mij goed op te laden voor het komende jaar.

 

Aanvaard jij ook de uitnodiging om met het ritme van de winter mee te gaan?